Haykular
Şəhər haykuları
Qaş qaralır 28-də.
Kirli göyərçin enir
Cəfərin çiynindən ağuşuna.
Rozmarin ətrli bağça.
Fəvvarədə vurnuxur
Xançinarın yarpağı.
Qaldırım. Xəzəl.
Qubernatorun ruhu çıxır
Filarmoniyanın bacalarından.
Adamlar gəlir.
Beşmərtəbələrin başı mansardlanır,
Papaxlanır Bakı.
İnsan sürtülür küçədə,
Bozarır. Bərq vurur,
Üzü gedir suyun şəlalədə.
Kənd haykuları
Çörək. Kişilik.
Atamın köynəyin geyib
Anam təndir salır.
Qış tez gəldi,
Çəkməmdə mürgü döyən,
Anac qurbağanı oyadırıq.
Pişiyimizi azdırırıq.
Süd qazanındakı
Siçanlar boğulur qəhərdən.
Kənd. Zaman ləngiyir.
İndi öldürdüyü daşı da
əqrəbindən asırıq saatımızın.
Günəş gülür,
Pıçıldaşır kollar –
Diş ağardır pambıq qozası.
Sərraf
Balaxan
